برای شب هایی که می بایست بیاندیشم .:.


توی این مدت زمان که فرصت هایی بوده برای اندکی اندیشه ؛ اندیشه برای انتخاب قوانینی که هرروز چرخ زندگی ام با آنها میگذرد

گاهی با خواندن نوشته ها و تفسیرها و توصیف های دیگران از احساسات و عشق و بازی زوج وارانه، از خودم می پرسم آیا این فقط ما ایرانیانیم که به دنیای جفت گیری اینگونه سخت نگاه می کنیم

شنیده ام خودم سخت گیرم. دیده ام دوستان و غریبه های ایرانی اطرافم را که با قوانین و نبخشیدن ها هرروز از کسی می گریزند و می شکنند و قصه ها می سرایند

نمی دانم اشکال کار کجاست ؟ آیا می بایست دنیای ما متصل از دو عدد زوج باشد ؟ آیا می بایست با کسی منتخب تا انتهای جاده ای را رفت؟

پارادکسی سخت که پاسخ به آن مرا در آیته مشغول خواهد کرد
نظر شما چیست ؟