روزگار عجیبی است.
خاطرات پر می کشند. با وزش بادی سرد. باز دوباره بر میگردد. بی صدا ولی سنگین. نمی دانیم به کدامین جویبار سرازیر شده ایم.
تنها خش خش. تنها سکوت.
بی درمانم. بی درمان.
بازنده. برنده. بی معنا...
باز می گوییم :
فردا نفسی نو از آن ماست...
0 comments:
Post a Comment