حماقت تا کی .:.

از همه ایرانیان که با شک و تردید در مورد اوضاع الان ایران اظهار نظر می کنند احساس شرم میکنم. چطور می توانید فراموش کنید خسارات جنگ را ؟ مگر نه اینکه تک تک شما یا به خاطر تنگناهای دوران جنگ از ایران فرار کردید و یا از زیر فشار های انسانی ؟ چطور به خودتان اجازه میدهید حتی فکر حمله به ایران را بپرورانید ؟ امشب سالگرد فوت بهترین انسان ،یکی از پراستقامت ترین قهرمانان ایران ویران؛ عموی بزرگوار من است. سرتیپ خلبانی که 11 سال از بهترین و باارزش ترین سالهای عمرش را در زندان های صدام برای دفاع از خاک کشورش از دست داد و در آخر با بالاترین درصد بیماری ها به خاک وطنی برگشت که ذره ای در آن ارزش و آرمان ها پایدار نبود. یک سال پیش او تنها در سن 50 سالگی مارا ترک نمود. شما ایرانیان چطور به خودتان اجازه میدهید بار دیگر جنگ را برای خود و هم کیشانتان تصور کنید ؟ مگر نه اینکه هنوز بوی طعفن از جنگ پیشین روی لای لای های جای جای خاک ایران باقی مانده است ؟
اگر از ایران رفته اید، اگر هنوز در آن خاک هستید، برای رسیدن به آرمان هایتان دست به سوی بیگانه دراز نکنید، دست هایتان را به هم دهید تا دیگر خون عزیزانمان را فدای حماقتمان نکنیم..